Ο μεγαλύτερος Φέσογλου όλων είναι ο ελληνικός λαός με τις παροιμίες του. Πρώτον, οι άνθρωποι της πόλης έχουν πρόβλημα να τις καταλάβουν. Εκτός αν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ξεχωρίσει μια «καλιακούδα» από μία άλλη «ακούδα» ανοιχτότερων τόνων, που δεν θα ταίριαζε στο «μαύρο σκοτάδι που έρχεται». Στο ακατάληπτο των παροιμιών, όμως, προστίθεται και το αντικρουόμενο.
«Το γοργόν και χάριν έχει», «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «μάζευε κι ας είν' και ρόγες», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας» και όποια παπάρα είπε κάποιος μπάρμπας σε μια κορυφή των Τζουμέρκων ενώ απολάμβανε το τσιγάρο του ύστερα από σεξ με νεαρή προβατίνα.
χχαχα,οπως και να εχει ομως,οι παροιμιες,ειναι πραγματικα σοφες,αναλογα με την περισταση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ φίλε ότι υπό προυποθέσεις ισχύουν οι παροιμίες. Απλώς, οι παροιμίες είναι ενδεικτικές της γενικότερης φιλοσοφίας ενός λαού γι' αυτό τις χρησιμοποίησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις καλημέρες μου!